აკაკი წერეთლის "გამზრდელი" (გაგრძელება)

* * *

... რა გაისმა გასროლის ხმა,

საფარ სწრაფად გამოერკვა;

შეავლო რა თვალი გამზრდელს,-

გულწასული ზედ დაეცა;

დასტიროდა ცხელ ცრემლებით

ბევრათასი გმირის გამზრდელს,

გულს ჭირი ვერ დაეტია,

ბევრზედ ბევრი ლხინის დამტევს;

საფარს თავი ცოცხლად არ სურს,

მიიბჯინა შუბლზედ თოფი,

ზურგის ცოდვით დამძიმებას

რას უშველის ცრემლი, ოფლი?!

მაგრამ არა, არ მოიკლავს

თავს უსუბის გამოზრდილი,

ასე დახსნა ადვილია,

ჭირში უნდა ღონე დიდი;

სთქვა: "წავედი, გავიჭრები,

შევაფარებ თავს უდაბნოს,

მხოლოდ დიდი ლოცვით უნდა

სამოთხემდი გზა გავკაფო".

და მთის მწვერვალს ცის მახლობლად,

ბერის მღვიმეს ცრემლი ალტობს;

ფიცის გამტეხს, ზეცის დამქცევს,

ქვეყნად კაცად არვინ არ სცნობს!..

2004 წელი...