Monday, October 18, 2010

CHANSON DE LA SEINE / ბალადა სენაზე


(თარგმანი ფრანგულიდან)

CHANSON DE LA SEINE
La seine a de la chance,
Elle n'a pas de soucis,
Elle se le coule douce
Le jour comme la nuit.
Et elle sort de sa source,
Tout doucement sans bruit
Et sans se faire de mousse,
Sans sortir de son lit,
Elle s'en va vers la mer,
En passant par Paris...
La seine a de la chace,
Elle n'a pas de soucis
Et quend elle se promene,
Tout le long de ses quais,
Avec sa belle robe verte
Et ses lumieres dorees...
Notre-Dame jalouse
Immobile et severe,
Du haut de toutes ses pierres
La regarde de travers,
Mais la seine s'en balance;
Elle n'a pas de soucis,
Elle se la coule douce,
Le jour comme la nuit
Et s'en va vers le Havre
Et s'en va vers la mer,
En passant comme un reve,
Au milieu des mysteres,
Des miseres de Paris...


Jacque Prevert










ბალადა სენაზე




იღბლიანია სენა,
არც არაფერზე დარდობს,
და დღისითა თუ ღმით
არსაით უხვევს გზიდან,
გზად მინარნარებს მშვიდად,
მიიკლაკნება ამოდ;
ზღვას შეერთვება მალე,
პარიზს ჩაუვლის წინ და...
იღბლიანია სენა,
აღარაფერზე დარდობს,
ხავერდისფერი ფარჩით
კვლავ მიირწევა ამოდ;
ოქროსფერ სხივით თავზე,
კვლავ მიიჩქარის ვხედავ,
და თვალუწვდენელ ნაპირთ,
ეალერსება დღე–ღამ...
მდინარე ადის, ჩადის,
ნოტრ–დამს გაუვლის გვერდს და
ტაძარიც უტყვი, მკაცრი,
უძრავად დასცქერს ზედა...
სენა კვლავ მინარნარებს,
არც არაფერზე დარდობს,
და კვლავ დღეა თუ ღამე,
მიიკლაკნება ამოდ...
ჩაუვლის პარიზს, ზღაპარს,
როგორც ოცნება ჩუმი;
ზღვისკენ, ჰავრისკენ ილტვის
სენა მნახველი ყოვლის...




თარგმანი მომზადებულია 2003 წელს.

Sunday, October 17, 2010

* * *

როცა ზამთარი, სიცივე, სუსხი,
წავა და გაჰყვება ქარს...
პატარა გოგო, ფერმკრთალი, სუსტი, _
შევიგრძნობ უხილავ ძალს;

მე გაზაფხულის შევიგრძნობ სითბოს,
მის ალერსს ვანდობ თავს;
ხელებს გამოშლის, მიხუტებს თითქოს,
გულში ჩამიკრავს ბავშვს;

მალაღებს, მატკბობს მოჭრილი სითბო,
სიცივეს ვერ ვიტან გარს;
რად მინდა ისევ უკან მივიღო,
სითბო, რომელსაც ვჩუქნი მე სხვათ?!

ნაპირზე ვზივარ და მზე ჩადის ჩანს,
ზღვის ჰაერს ვსუნთქავ და ზღვაც მიხმობს თან;
ლივლივი,
დგაფუნი,
ქვიშა და
კენჭები,
მშვენებას შევიგრძნობ და
კვლავ ვინაბები...

ღამდება, ცა მიწას შეერწყა კვლავ,
მზე, მთვარე, ვარსკვლავი, _ ერთად სჩანს აქ;
ხმაური სიჩუმედ გამეფდა კვლავ,
ყოველი წამი სასწაულს გავს...

ზღვის ნაპირს კენჭივით ვაგდივარ მარტო,
ამ სასწაულის ახსნასღა ვლამობ,
პატარა გოგო ვარ და ცრემლი მახრჩობს,
თვით ღვთის ქმნილებას,
თვით სასწაულს,-
ნანახი მაკრთობს;

წყალი, ჰაერი, მიწა და ცეცხლი;
ამ ოთხ სტიქიონს შუაში ვჯდები,
ზღვა და ცა,
მე და მზე,
და დედამიწა, _
ამ ლამაზ წუთს სხვა არავინ მინდა.

მარტო ვარ, ზღვის ნაპირს ქუდად მაქვს ცა,
უკაცურ ნაპირას ქვიშაში მჯდარს,
მზე მაწვიმს თავზე და ვამაყობ კვლავ,
რომ მე მთელს სამყაროს შევიგრძნობ ვრცლად.

***
ადამიანი, სულიერი გვერდით არა მყავს,
თითქოს მარტო ვარ, მაგრამ ვგრძნობ, რომ მარტოც
არა ვარ;
უკაცურ ადგილს,ზღვის ნაპირას მარტო არა ვარ,
ხალხის ბრბოში კი, მოყვასთ შორის, _
ხშირად მარტო ვარ!...


2007 წელი
13 თებერვალი