* * *

როცა ზამთარი, სიცივე, სუსხი,
წავა და გაჰყვება ქარს...
პატარა გოგო, ფერმკრთალი, სუსტი, _
შევიგრძნობ უხილავ ძალს;

მე გაზაფხულის შევიგრძნობ სითბოს,
მის ალერსს ვანდობ თავს;
ხელებს გამოშლის, მიხუტებს თითქოს,
გულში ჩამიკრავს ბავშვს;

მალაღებს, მატკბობს მოჭრილი სითბო,
სიცივეს ვერ ვიტან გარს;
რად მინდა ისევ უკან მივიღო,
სითბო, რომელსაც ვჩუქნი მე სხვათ?!

ნაპირზე ვზივარ და მზე ჩადის ჩანს,
ზღვის ჰაერს ვსუნთქავ და ზღვაც მიხმობს თან;
ლივლივი,
დგაფუნი,
ქვიშა და
კენჭები,
მშვენებას შევიგრძნობ და
კვლავ ვინაბები...

ღამდება, ცა მიწას შეერწყა კვლავ,
მზე, მთვარე, ვარსკვლავი, _ ერთად სჩანს აქ;
ხმაური სიჩუმედ გამეფდა კვლავ,
ყოველი წამი სასწაულს გავს...

ზღვის ნაპირს კენჭივით ვაგდივარ მარტო,
ამ სასწაულის ახსნასღა ვლამობ,
პატარა გოგო ვარ და ცრემლი მახრჩობს,
თვით ღვთის ქმნილებას,
თვით სასწაულს,-
ნანახი მაკრთობს;

წყალი, ჰაერი, მიწა და ცეცხლი;
ამ ოთხ სტიქიონს შუაში ვჯდები,
ზღვა და ცა,
მე და მზე,
და დედამიწა, _
ამ ლამაზ წუთს სხვა არავინ მინდა.

მარტო ვარ, ზღვის ნაპირს ქუდად მაქვს ცა,
უკაცურ ნაპირას ქვიშაში მჯდარს,
მზე მაწვიმს თავზე და ვამაყობ კვლავ,
რომ მე მთელს სამყაროს შევიგრძნობ ვრცლად.

***
ადამიანი, სულიერი გვერდით არა მყავს,
თითქოს მარტო ვარ, მაგრამ ვგრძნობ, რომ მარტოც
არა ვარ;
უკაცურ ადგილს,ზღვის ნაპირას მარტო არა ვარ,
ხალხის ბრბოში კი, მოყვასთ შორის, _
ხშირად მარტო ვარ!...

2007 წელი
13 თებერვალი